Bij elk contact met de andere wereld stromen de tranen over mijn wangen.  Ik heb zolang dit deel van mezelf ontkend.

Nu ik er open voor sta, ben ik elke keer weer verwonderd en dankbaar voor wat ik mag zien, horen en weten.

Ik vind het zo bijzonder dat ik dit kan en dat ze daarboven mij uitgekozen hebben voor mijn ervaringen. Tenminste zo voelt het voor mij. Uitgekozen, uitverkoren. Ik word geleid, begeleid.

Daarom ben ik elke keer als ik contact maak met de andere wereld emotioneel, verwonderd en dankbaar.

Het is bijzonder, alle gevoelens die dan door me heen gaan. Gevoel van een onvoorstelbare liefde en warmte. Een gevoelswereld waar alles mooi en sereen is.

Niet te vergelijken met het leven op aarde. Aarden is dan ook niet mijn sterke kant. Iets in mij verzet zich ook met tranen en emotie als ik aardingsoefeningen doe. Ik leef mijn leven op aarde, daarom is het wel van belang ook dit bestaan te omarmen. Om er een compleet geheel van te maken.

In balans.

Het is niet wat het lijkt, misschien lijkt het ook wel niet op wat het is.

Is alles niet een zinsbegoocheling Een illusie. Een wegwerpvel. Een landschap, ruimte.

Echt waar?

Pak het maar vast dan. Doe er wat mee. Kan dat?

Doet een ander hetzelfde ermee dan jij?

Wat is de werkelijkheid dan?

Wat je doet, bedenk je dat zelf, word je geleid, fluistert iemand je in.

Doet een ander hetzelfde als jij?

Wat is de waarheid dan?

Alles een illusie.

Geniet jij meer? Is het mooier voor jou dan voor de ander?

Zelf bedacht? Wie beoordeelt?

Creëer je eigen werkelijkheid. Dat is wat er is. Nodig voor jouw ziel om te groeien.

Niet voor een ander Voor jou.

Creëer je eigen veiligheid, je eigen omgeving, je eigen moois. Dat is wat er is.

Is het er? Denk je dat het er is? Alles een illusie.

Ook goed toch. Oneindigheid, tijdloosheid, het heelal.

Het niets. Het alles.

Zweef er doorheen. Houd onderweg niets vast.

In oneindigheid, laat alles los, laat gaan.

(automatisch schrift)

Elk mens is Uniek. Mooi, bijzonder, apart met al zijn eigenschappen.

Ik Ook.

Ik ben een beetje anders.

Ik moest anders van mijn omgeving, maar dat ben ik toch? Ik moest dus van anders naar gewoon.

Als kind weet je niet wat gewoon is, want je denkt dat iedereen denkt zoals jij denkt, dat iedereen ziet wat jij ziet.

Intussen heb ik veel meegemaakt, veel geleerd, cursussen gevolgd.

En langzamerhand tot het besef gekomen dat ik mijn anders zijn kan inzetten als mijn kracht. Voor mezelf en door anderen te helpen.

Iedereen kan luisteren naar zijn gevoel, naar zijn intuïtie. Toch blijkt luisteren naar jezelf nog moeilijker te zijn dan luisteren naar anderen. En zelfs dat is al een hele klus, echt luisteren.

Ik heb het geleerd. Ik kan helemaal vertrouwen op mezelf, mezelf vragen stellen, luisteren naar de antwoorden.

Ik kan ook vragen stellen aan mijn gidsen en aan overleden dierbaren.

Zij geven altijd antwoord. Ik ook.

Heel soms is de tijd niet rijp en krijg ik niets te horen.

Luisteren naar jezelf is eigenlijk heel bijzonder, en toch zo gewoon. Om te kunnen luisteren moet je heel stil kunnen zijn, leeg in je hoofd. Dit leer je met mediteren, een echte aanrader! De start van leren luisteren naar jezelf.

Hoeveel mensen zeggen niet “ik weet niet wat ik wil” ik weet niet wat ik voel” . Als je het zelf al niet voelt, wie moet dan weten wat jij wil en denkt? Dat kun je tenslotte alleen zelf.

Als iemand advies van mij nodig heeft dan gaat het ter plekke stromen. Dan zie en voel ik de situatie, ook van iemand die ik niet ken,

Als men niets vraagt, krijg ik meestal niet veel te zien.

Dat is mooi “geregeld” zo word ik niet overvoerd door allerlei informatie waar ik toch niets mee kan omdat het me niet gevraagd wordt.

Als kind zag ik al entiteiten, schaduwgedaantes. Ik was er altijd erg bang voor.

Nu zie ik dat nog, en ben er dankbaar voor. Het voelt altijd goed, het hoort bij mij.

Als iemand iets door wil geven dan kan ik diegene ook beschrijven.

Wat doorgegeven wordt kan ik voelen als emotie, zien of horen.

Zo kan ik de situatie voor me zien als afbeelding. Of er gaat een zin door me heen, soms in de vorm waarin ik zelf niet denk of praat.

Ik maak van alles mee, op momenten dat er iets gebeurt vind ik alles normaal. Als ik het na afloop opschrijf of vertel (wat ik vaak niet doe, want dan denk ik “dit is te gek, toch”) ben ik zelf ook verbaasd dat dit allemaal kan.

Zo werd in een periode mijn tv herhaaldelijk op een andere zender gezet. Ja, ik geef toe, het klinkt raar. Ik heb allerlei logische oorzaken uitgesloten voor ik doorhad dat het mijn moeder is die dit deed. Ik zag haar ineens staan.

Ze deed dit als advies van “niet doen” steeds als ik met een bepaalde persoon contact had. Ze had wel gelijk.

Toen dit contact stopte was het “euvel” met de tv ineens verholpen.

Dit is toch té bijzonder !

Bij dit soort voorvallen denk ik “dit houd ik maar voor mezelf”. Wie gaat dit geloven.

Eigenlijk ontken ik dan mezelf. Dit gebeurt bij mij, dit ben ik.

Uniek, mooi, bijzonder, apart. Ja ! Ik ook !